رنج های صادرات

 یکی از بزرگترین دغدغه های فعالان اقتصادی در ماه های پیش رو و کنونی محدودیت صادرات است. به دلیل تشدید تحریم ها حمل و نقل، بیمه و نقل و انتقال پول دشوار شده است و به طور حتم این دشواری ها صادرات را کاهش می دهد. از سوی دیگر  برخی مسائل داخلی به محدودیت بیشتر صادرات دامن می زند که از جمله آن بحث الزام بازگشت ارز و پیمان سپاری ارزی است. از نظر من وزن پیمان سپاری ارزی و الزامات مربوط به بازگشت ارز اگر بیش از تحریم ها نباشد کمتر از آن نیست. در شرایط کنونی بسیاری از صادرات کنندگان محصول را اعتباری به فروش می رسانند. درواقع نسیه می دهی تا بعد پول را دریافت کنی. در شرایط کنونی این صادرکننده نیست که تعیین کننده شرایط خرید است. خریدار در تعیین شرایط خرید تعیین کننده تر است و به دلیل مشکلات فعلی تجارت با ایرانیان همه نوع احجافی به صادرکننده ایرانی اعمال می شود و از سوی دیگر در شرایطی که در معامله در موضع ضعف قرار گرفته اید، با مقرراتی مثل پیمان سپاری ارزی هم درگیرید. چنین مقرراتی مزیت هایی که نرخ ارز برای صادرات ایران به همراه آورده را خنثی می کند.

هرچند شرایط تحریمی امروز مشابه شرایط سال های گذشته است اما از منظر عوامل محدود کننده داخلی صادرات بیش از آن سال ها تحت فشار است. این در حالی است که به طور معمول دولت ها باید از صادرکنندگانی که تحت تحریم های ظالمانه قرار می گیرند حمایت کنند. قواعدی که در شرایط عادی به کار می آید، مناسب فعالیت در شرایط اضطرار نیست اما این ضرورت از سوی تدوین کنندگان مقررات و آیین نامه های مرتبط با تجارت دیده نشده است. دولت باید در نظر بگیرد که اثر محدود کننده مقررات امروز شاخص های کلان اقتصاد را هم تحت تاثیر قرار می دهد و ممکن است با کاهش میزان صادرات غیرنفتی کشور، رشد اقتصادی پیش بینی شده محقق نشود.